Εκεί, εντελώς αθώα, σαν λογοτεχνικό παιχνίδι, βάζει τον Κριτία να εξηγεί στον Σωκράτη γιατί ο Σόλων θα μπορούσε να γίνει ξακουστός όσο και ο Ομηρος αν έκανε έπος τα όσα του είχαν διηγηθεί οι ιερείς της Σάιδας στην Αίγυπτο. Τι ήταν αυτό;
H τρομερή ιστορία της Ατλαντίδας, το μεγαλείο και η δύναμή της, το πώς απείλησε την Ελλάδα και πώς οι Αθηναίοι κατόρθωσαν να τη νικήσουν την ημέρα που την κατάπιε για πάντα η θάλασσα, 9.200 χρόνια πριν από την εποχή τους! H περιγραφή της Ατλαντίδας που έδωσε στα κείμενά του ο Πλάτων ήταν εντυπωσιακά πιστευτή και απίστευτα εντυπωσιακή.
Περιέγραψε με ακρίβεια έναν ανώτερο πολιτισμό, μια κοινωνία με αφάνταστη για τα χρόνια εκείνα ευημερία και πλούτο. Αλλά ήταν αλήθεια; Πολλοί κατοπινοί έλληνες συγγραφείς και ιστορικοί δήλωναν ότι πίστευαν στην ύπαρξη της Ατλαντίδας, αλλά κανένας δεν γνώριζε περισσότερες λεπτομέρειες.
Το θέμα έπαψε να βρίσκεται στην επιφάνεια από τους πρώτους αιώνες του χριστιανισμού ως και το τέλος του Μεσαίωνα, καθώς αντέκρουε χρονολογικά με τα λεγόμενα της Βίβλου: εφόσον από τα εξιστορούμενα στη Βίβλο ο κόσμος θα έπρεπε να είχε δημιουργηθεί γύρω στο 4.004 π.X., πώς μπορούσε να γίνει αποδεκτή η ύπαρξη ανθρώπινου πολιτισμού πέντε χιλιετίες προηγουμένως;
Οι αιώνες όμως κύλησαν, ήλθε η Αναγέννηση, ο Διαφωτισμός, άρχισε η αμφισβήτηση και η έρευνα. Το θέμα σταδιακά άρχισε να γίνεται λογοτέχνημα, σημείο έμπνευσης των κάθε είδους αποκρυφιστών, ουτοπική αναζήτηση της τέλειας κοινωνίας, έως και αρχαιολογικό αίνιγμα.
Το 1912 ο εγγονός του ανασκαφέα της Τροίας Σλήμαν διατείνεται ότι ο παππούς του είχε βρει στην Τροία στοιχεία μυστικά της Ατλαντίδας. Δεν παρουσίασε όμως ποτέ τίποτε. To 1960 o καθηγητής Αγγελος Γαλανόπουλος ισχυρίζεται ότι τα ερείπια της Θήρας είναι τα απομεινάρια της κατεστραμμένης από το ηφαίστειο Ατλαντίδας.
Ο καθηγητής Σπυρίδων Μαρινάτος ταυτίζει τους κατοίκους της Ατλαντίδας με τους μυστηριώδεις «Λαούς της Θάλασσας» που έδρασαν στα τέλη της μυκηναϊκής εποχής καταστρέφοντας τα πάντα στην Ανατολική Μεσόγειο.
Το 1968 ο γεωλόγος Μέισον Βαλέντε βρίσκει μια σειρά μεγαλιθικά κτίσματα στα ρηχά του νησιού Μπίμινι της Καραϊβικής, λίγο έξω από τη Φλόριδα. Υποστηρίζει αμέσως ότι εκεί είναι η Ατλαντίδα. Ακολουθούν άλλες περίπου… 40 πιθανολογήσεις της χαμένης ηπείρου σε διάφορα μέρη του πλανήτη.
Στα τέλη του αιώνα οι Βρετανοί την αναζητούσαν στις Βολιβιανές Ανδεις, κάποιοι άλλοι στην Ιρλανδία, ενώ ο αρχαιολόγος Τσάγκερ θεώρησε σκόπιμο να την ταυτίσει με την Τροία και να υποστηρίξει ότι ο Τρωικός Πόλεμος περιέγραφε τον Ατλαντικό Πόλεμο. Να είχε λοιπόν πνίξει ολόκληρη ήπειρο ο έρωτας της Ωραίας Ελένης; Πυρ, γυνή και θάλαττα…
Με το που μπήκε το 2004, στις 26 Ιανουαρίου, το αμερικανικό ζεύγος Λιτλ ανακοίνωσε ότι εντόπισε την Ατλαντίδα στις Μπαχάμες και συγκεκριμένα στο νησί με το ελληνικό τοπωνύμιο Andros. Αυτό που πραγματικά είχε βρει ήταν μια κατασκευή τριών επιπέδων σχήματος παραλληλογράμμου και μήκους 50 μέτρων, που έμοιαζε με τις μεγαλιθικές κατασκευές του Μπίμινι.
Τον Ιούνιο μια ακόμη πιο εντυπωσιακή είδηση έκανε τον γύρο του κόσμου: ο Γερμανός Δρ Ράινερ Κουέχνε εντόπισε στις δορυφορικές φωτογραφίες που είχε συλλέξει το Πανεπιστήμιο του Βούπερταλ από μια περιοχή νότια της Ισπανίας στοιχεία που έμοιαζαν σημαντικά με την περιγραφή του Πλάτωνος για την Ατλαντίδα.
Επρόκειτο για τη θαλάσσια περιοχή Marisma de hinojos κοντά στην πόλη του Κάδιθ, που καταστράφηκε από πλημμύρες μεταξύ του 800 π.X. και του 500 π.X. Στις φωτογραφίες διακρίνονταν ομόκεντροι δακτύλιοι όπως αυτοί που περιγράφει ο Πλάτων και δύο ορθογώνιες δομημένες κατασκευές. Οι επιστήμονες πιθανολογούν ότι είναι τμήματα ναών κατασκευασμένων με άργυρο και χρυσό, αφιερωμένων στον Ποσειδώνα, όπως επίσης περιγράφονται από τον Πλάτωνα.
Το νησί Σπαρτέλ
Το μέρος αυτό δεν απέχει πολύ από μιαν άλλη προς εξερεύνηση περιοχή, το νησί Σπαρτέλ, ακριβώς έξω από το Γιβραλτάρ. Εκεί είχε ισχυρισθεί το 2001 ο γάλλος καθηγητής Ζακ Κολίνα-Ζιράρ του Πανεπιστημίου της Αιξ-αν-Προβάνς ότι βρισκόταν η βυθισμένη Ατλαντίδα. Το μέρος βρισκόταν στο σωστό σημείο – έξω από τις «Στήλες του Ηρακλή» – και είχε καταποντιστεί τη σωστή χρονολογική περίοδο, στο τέλος της εποχής των παγετώνων.
Αλλά… ήταν απελπιστικά μικρότερο από τα όσα άλλα έλεγε ο Πλάτων για τη χαμένη χώρα. Ο κύριος καθηγητής απέδωσε το λάθος στον Πλάτωνα, λέγοντας ότι δεν μετέτρεψε σωστά τις αιγυπτιακές μονάδες μέτρησης στις ελληνικές!
Οχι τόσο αδαή, αλλά σίγουρα μυθοπλάστη έβγαλε τον Πλάτωνα ένας άλλος ερευνητής, ο σουηδός γεωγράφος Ουλφ Ερλινγκσον. Αυτός ισχυρίστηκε ότι ο Πλάτων μπόλιασε τις γνώσεις για την Ιρλανδία με τον μύθο και έγραψε ένα μυθιστόρημα για να κάνει… πλάκα.
H σειρά της Κύπρου
Τέλος, τις απανωτές αυτές δημοσιεύσεις «ανακαλύψεων» σκέπασε η πολύ πρόσφατη και βαρύγδουπη ανακοίνωση ενός αμερικανού αρχιτέκτονα από το Λος Αντζελες, του Ρόμπερτ Σάρμαστ, ο οποίος δήλωσε ότι βρήκε οριστικά και αμετάκλητα την Ατλαντίδα στην Κύπρο! Οι δηλώσεις του μεταδόθηκαν από όλα τα μεγάλα ειδησεογραφικά πρακτορεία στις 14 Νοεμβρίου και – όπως μάλλον ακούσατε – έλεγε ότι εντόπισε με ειδικά βυθομετρικά μηχανήματα σχηματισμούς που συμπίπτουν σε 60 τουλάχιστον σημεία με τις περιγραφές του Πλάτωνος.
Τα ευρήματά του βρίσκονται στη θαλάσσια περιοχή μεταξύ Κύπρου και Συρίας, σε απόσταση 80 χιλιομέτρων NA και σε βάθος 1.500 μέτρων. Κατά τον Σάρμαστ, η Κύπρος εκτεινόταν πριν από 11.600 χρόνια σε πολύ ευρύτερη περιοχή και φιλοξενούσε επάνω της τον πολιτισμό της Ατλαντίδας. Καταποντίστηκε όμως για να αναδυθεί αργότερα ξανά το υψηλότερο τμήμα της και να σχηματίσει την τωρινή Κύπρο.
Ο Σάρμαστ θα συνεχίσει τώρα τις έρευνες προσπαθώντας να ανασύρει από τον λασπώδη βυθό αποδείξεις αδιάσειστες του ισχυρισμού του. Υποσχέθηκε ότι μετά από αυτό θα μιλούν όλοι για την Κύπρο τους επόμενους αιώνες. Ευκταίο, βεβαίως, καθώς την όλη προσπάθεια επιχορήγησε και ο Κυπριακός Οργανισμός Τουρισμού…
Το πρόβλημα είναι ότι για την υπόθεση της Κύπρου υπάρχουν δύο τεράστια ερωτήματα: Πώς γίνεται να βρίσκεται η Ατλαντίδα εντός της Μεσογείου, όταν ο Πλάτων έγραψε σαφέστατα ότι βρισκόταν πέραν των Στηλών του Ηρακλέους; Και αν όντως αυτή είναι η ζητούμενη νήσος, πώς αιτιολογείται το ότι και με το πιθανολογούμενο ανεπτυγμένο σχήμα της είναι 25 φορές μικρότερη από τις διαστάσεις που δίνει ο Πλάτων;
Πέρα από αυτές τις λογικές στον καθένα μας απορίες, ο κ. Σάρμαστ αντιμετώπισε πάραυτα και μια φοβερή κατηγορία: δύο ημέρες μετά τις πολύκροτες ανακοινώσεις της ανακάλυψης, στην έγκριτη γερμανική εφημερίδα «Frankfurter Allgemeine Zeitung» δημοσιεύθηκε άρθρο μέσω του οποίου ένας γεωφυσικός ανατρέπει πλήρως τον Σάρμαστ. Συγκεκριμένα ο Christian Huebscher του Πανεπιστημίου του Αμβούργου έγραψε ότι έκανε το προηγούμενο καλοκαίρι έρευνες στην ίδια περιοχή, με την ίδια ακριβώς τεχνολογία που χρησιμοποίησε ο Σάρμαστ, και κατέγραψε τους ίδιους ακριβώς γεωλογικούς σχηματισμούς στον βυθό της θάλασσας.
Αλλά ο γερμανός ειδικός και οι συνεργάτες του συμπέραναν με βεβαιότητα από τις αναλύσεις τους ότι οι λόφοι που κατά τον Σάρμαστ είναι η ακρόπολη της Ατλαντίδας δεν είναι παρά απομεινάρια υποθαλάσσιων ηφαιστείων ηλικίας 100.000 ετών!
H μαγευτική θεωρία
Ο Σάρμαστ δεν απάντησε ακόμη στην πρόκληση. Ελπίζουμε, πλέον, να απαντήσει με έργα και όχι με λόγια. Ειδάλλως… «χάσαμε». Οχι μόνον οι Κύπριοι και εμείς ως αδελφοί, αλλά και όσοι – κατά τη ρωσική «Πράβντα» – έσπευσαν ήδη να δηλώσουν ότι διεκδικούν μερτικό της κληρονομιάς: οι Σύριοι, οι Λιβανέζοι και οι Τούρκοι.
Οι τελευταίοι μάλλον διότι, ως γνωστόν, δηλώνουν απόγονοι των Τρώων και του Ομήρου. Το ότι έλκουν την καταγωγή από τα όρη Αλτάι θα πρέπει να τους ενθαρρύνει: τα πάντα δικαιολογούνται με έναν απλό αναγραμματισμό – Ατλαντίς τη λέγανε τη μάνα γη!
Με τις αποδείξεις από την όποια παρα-Μεσόγειο έρευνα εν αναμονή, και τον Ατλαντικό Ωκεανό και τις βόρειες θάλασσες «ξεσκονισμένες» ήδη από τα υποβρύχια σόναρ των υπερδυνάμεων του Ψυχρού Πολέμου, οι λοιποί «ατλαντολόγοι» δεν κάθονται με σταυρωμένα τα χέρια. Αναψηλαφώντας τα αρχαία κείμενα και συγκρίνοντας μυθολογικά, ιστορικά και γεωκλιματικά στοιχεία, ερευνητές και επιστήμονες, όπως ο βραζιλιάνος καθηγητής πυρηνικής μηχανικής Αρίσιο Σάντος, κατέληξαν σε μια μαγευτική κοσμογονική θεωρία.
Το κλειδί της θεωρίας τους βρίσκεται σε κάτι που είπε ο Ηρόδοτος έναν αιώνα πριν από τον Πλάτωνα. Συγκεκριμένα, είπε ότι ο Ατλαντικό Ωκεανό ονόμαζαν στα πολύ παλιά χρόνια τον… Ινδικό Ωκεανό!
Από εκεί και μετά, το κουβάρι άρχισε να ξετυλίγεται, ψάχνοντας συγκριτικά τις μυθολογίες και τις παραδόσεις όλων των αρχαίων πολιτισμών, αλλά και εντοπίζοντας διά της εις ατόπον απαγωγής την περιοχή του πλανήτη που όντως θα μπορούσε να αντιστοιχεί γεωλογικά και κλιματικά στα όσα είπε ο Πλάτων. Πού κατέληξαν; Κρατηθείτε: στη Μαλαϊκή χερσόνησο!
Οσο κι αν σας φαίνεται απίστευτο, στο τέλος του συλλογισμού – που θα αποδώσω όσο μπορώ πιο περιληπτικά – θα συμφωνήσετε ότι η θεωρία αυτή είναι πολύ πιο λογική από όσες θέλουν να βγάλουν τον Πλάτωνα παραμυθά ή, τουλάχιστον, αδαή.
Κατ’ αρχήν ας σκεφθούμε τις συνθήκες του πλανήτη μας τη συγκεκριμένη χρονική περίοδο, 11.600 χρόνια πριν από σήμερα. Βρισκόμαστε στο τέλος της εποχής των παγετώνων, δηλαδή στα μέρη μας η θερμοκρασία είναι κατά μέσον όρο πέντε βαθμούς χαμηλότερη.
Επίσης η θάλασσα βρίσκεται σε πολύ πιο χαμηλά επίπεδα, άρα μεγάλες εκτάσεις γης υπάρχουν εκεί όπου σήμερα είναι μόνο νησιά. Αν λάβουμε τον Πλάτωνα τοις μετρητοίς – ως Ελληνες, οπωσδήποτε -, η Ατλαντίδα υπάρχει σε ένα μέρος που το κλίμα επιτρέπει την ύπαρξη ελεφάντων και όχι απλώς άφθονη γεωργική παραγωγή αλλά δύο σοδειές τον χρόνο. Ποιες περιοχές του κόσμου θα μπορούσαν τότε να προσφέρουν κάτι τέτοιο;
Σίγουρα όχι το βόρειο ημισφαίριο. Κρίνοντας μάλιστα και από τα δεδομένα της ιστορικής περιόδου της ανθρωπότητας, τα μέρη που μας μένουν είναι στη Νοτιοανατολική Ασία. Το ότι οι μουσώνες επέτρεπαν από παλιά τη διπλή σοδειά το γνωρίζουμε από την έκπληξη των στρατιών του Μεγαλέξανδρου όταν την πρωταντίκρισαν στην Ινδία.
O ωκεανός των Ατλάντων
Μας έδωσε επίσης ο Πλάτων ακριβή στοιχεία για την έκταση της Ατλαντίδας και το μέγεθος του στρατού της – έκταση όσο η Βόρεια Αφρική και η Μικρά Ασία μαζί, με 1.160.000 στρατιώτες! Με κάποιους προσεκτικούς υπολογισμούς συνάγεται ότι θα είχε πληθυσμό γύρω στα 20 εκατομμύρια. Για τα δεδομένα της εποχής, μιλάμε για κάτι πραγματικά πρωτοφανές. Μόνο όταν συνάντησαν τον στρατό του Πώρου στην Ινδία είδαν οι Ελληνες τέτοιο πολυάριθμο στράτευμα.
Ανθρωπογεωγραφικά λοιπόν – και αν όντως είχαν πολεμήσει οι Ελληνες με τους κατοίκους της Ατλαντίδας, κατά πώς λέει ο Πλάτων – συγκλίνουμε στο ότι η Ατλαντίδα θα πρέπει να βρισκόταν στην περιοχή του Ινδικού Ωκεανού. Και όπως είπαμε, ο ωκεανός αυτός λεγόταν τότε «Ατλαντικός», άρα ωκεανός των Ατλάντων, όπερ έδει δείξαι. Αλλά τότε, τι ακριβώς συνέβη με τις Ηράκλειες Στήλες και το όρος Ατλας της Αφρικής ή όλα όσα ξέρουμε περί Ατλαντίδας στη Δύση;
H συναρπαστική εξήγηση
H εξήγηση στην οποία καταλήγει αυτή η θεωρία είναι όντως συναρπαστική:
Οι άνθρωποι μπορεί να πρωτοεμφανίστηκαν στην Αφρική, αλλά σπρωγμένοι από τις καιρικές συνθήκες της εποχής των παγετώνων έφθασαν στη NA Ασία. Εκεί, την τότε εποχή η περιοχή που σήμερα περιλαμβάνει την Ινδοκίνα και την Ινδονησία ήταν ενωμένη σε μιαν απέραντη πεδιάδα, όπου δέσποζε ένα φοβερό βουνό, αυτό που για τους Ελληνες ονομαζόταν Ατλας.
Στο υποτροπικό αυτό κλίμα ανέπτυξαν λαμπρό πολιτισμό και μεγάλη ναυτική δύναμη. H περιγραφή του Πλάτωνος για το ότι πέρα από την Ατλαντίδα βρίσκονταν άλλα νησιά και μια επόμενη ήπειρος ανταποκρίνεται στην Ωκεανία και στην Αμερική. Αλλά… από την ανάποδη πλευρά που νομίζαμε, όμοια με την παρεξήγηση του Κολόμβου. Γιατί αυτό;
Διότι – λέει η θεωρία – αυτό που διηγούνται όλες οι μυθολογίες των αρχαίων, καθώς και η Παλαιά Διαθήκη, δεν είναι παρά η πραγματικά ενιαία προϊστορία της ανθρωπότητας. H θαλασσοκράτειρα Ατλαντίδα αποίκισε πολλά μέρη, με κυριότερη «θυγατρική της» τη Λεμούρια Ατλαντίδα, την Ινδία.
Αλλά σταδιακά άρχισε να καταπιέζει τις αποικίες της και οι Λεμούριοι Ατλαντες επαναστάτησαν. Ακολούθησε φοβερός πόλεμος, τον οποίο τελικά θα κέρδιζαν οι Λεμούριοι, που είχαν αποβιβαστεί στην Ατλαντίδα και την πολιορκούσαν. Την ημέρα όμως που μπήκαν θριαμβευτές στην πρωτεύουσα εσχίσθη το καταπέτασμα του ουρανού.
Το φοβερό ηφαίστειο που ήταν το βουνό Ατλας εξερράγη με δύναμη ένα εκατομμύριο φορές μεγαλύτερη από εκείνου της Θήρας και μετά βυθίστηκε, προξενώντας ένα απίστευτο παλιρροϊκό κύμα «τσουνάμι».
Ετσι εξηγείται ο καταποντισμός της Ατλαντίδας σε μία ημέρα και μία νύχτα, με επακολουθήσαντα τον κατακλυσμό που όλοι οι λαοί θυμούνται – είτε τον λένε του Δευκαλίωνος, είτε του Γιλγαμές ή του Νώε κτλ. Βεβαίως, στο σενάριο του Πλάτωνος, οι Λεμούριοι ήταν οι πρόγονοί του Αθηναίοι. Και αυτή ήταν η ιστορική τους εκδοχή, γιατί στη μυθολογική ήταν οι Ολύμπιοι εναντίον των Τιτάνων, ο Ηρακλής εναντίον του Ατλαντα, ο Αβελ κατά του Κάιν, ο Οσιρις κατά του Σεθ…
H τραγική έξοδος
Επακολούθησε η τραγική έξοδος όσων επέζησαν, μακριά από τα μέρη που κάποτε ήταν γη και τώρα είχαν γίνει θάλασσα. Ετσι έφθασαν τα διάφορα «ινδοευρωπαϊκά» φύλα στην Ευρώπη και τα σημιτικά στη Μέση Ανατολή, όπου δημιούργησαν αργότερα τους γνωστούς μας αρχαίους πολιτισμούς. H ανάμνηση της μάνας γης έγινε Ηλύσια Πεδία, ενώ η βυθισμένη ήπειρος έγινε το Χάος, ο Αδης, η Νήσος των Νεκρών… το μέρος όπου δεν μπορούσε να ταξιδέψει κανείς. Και ενώ εμείς ψάχναμε τον προηγούμενο αιώνα για τα λασπωμένα μέρη όπου θαρρούσαμε ότι βρισκόταν η Ατλαντίδα και φθάναμε ως τη θάλασσα των Σαργασσών, αυτή βρισκόταν στα στενά της Μαλαισίας.
Οι Ηράκλειες Στήλες ήταν η κολασμένη άβυσσος (το «Μέγα Χάσμα» που γνώριζε ο Ησίοδος) όπου βυθίστηκε το τρομερό ηφαίστειο, το και σήμερα ενεργό Κρακατόα. Οντως για χρόνια πολλά κανείς δεν θα μπορούσε να πλεύσει σε εκείνα τα νερά καθώς το ηφαίστειο αυτό όποτε εκρήγνυται γεμίζει τη γεμάτη υφάλους θάλασσα με πλευστές φλούδες λάβας – ο «πηλός» του Πλάτωνος που παρεξηγούσαμε ως λάσπη.
H ανάμνηση του Παραδείσου και των πρωτοπλάστων
Από τη μητέρα γη, την Ατλαντίδα, στα διασκορπισμένα φύλα των απογόνων της έμειναν οι αναμνήσεις ενός Κήπου της Εδέμ (τον οποίο, αν θυμάστε, η Βίβλος τον τοποθετούσε όντως στην Ανατολή). Ηταν οι αναμνήσεις ενός Παραδείσου από τον οποίο τους έδιωξε το αμάρτημα των Πρωτοπλάστων – η επιβουλή της γνώσης κατά τη Βίβλο, η απληστία για δύναμη κατά τον Πλάτωνα, και αντίστοιχα για τις παραδόσεις των Ινδών, των Αιγυπτίων, των Κελτών, των Βίκινγκς, των Μάγια, των Αζτέκων, των Ινδιάνων του Αμαζονίου, των Ιαπώνων και των Κινέζων… Οπου κι αν πήγαν, η ανάμνηση της χαμένης ειρήνης και ευημερίας τούς στοίχειωνε.
Στα νέα μέρη όπου ρίζωσαν έχτισαν σχήματα που τους θύμιζαν την ιερή πόλη της Ατλαντίδας. Το κυκλικό της σχήμα, χωρισμένο στα τέσσερα από μεγάλα κανάλια, όπως και ο Ατλας που κάποτε κρατούσε τον ουρανό επάνω του, έγιναν η τετράκλιτη πυραμίδα των Αιγυπτίων, των Μάγια και των Αζτέκων, ή ο κελτικός σταυρός (σταυρός σε κύκλο) που συναντάμε στα βόρεια μέρη και στα κτίσματα τύπου Στόουνχετζ.
Ο σταυρός αυτός ήταν ιερό σύμβολο για Ελληνες, Ινδούς και Αιγυπτίους, που προφανώς υιοθετήθηκε ξανά απλουστευμένος από τον χριστιανισμό. Αλλά και αυτά τα ιερά βουνά των ξενιτεμένων παιδιών της Ατλαντίδας αποκτούν ονόματα που τη θυμίζουν: το «Ολυμπος» – μας λέει η εν λόγω θεωρία – προέρχεται από το «Ολμος Ιππος», δηλαδή «το βουνό των Κενταύρων». Αλλά η λέξη και η έννοια «Κένταυρος» παραπέμπει στον θρυλικό Γκάνταρβο που ζούσε στο ιερό βουνό των Ινδών, το οποίο βουνό ονομαζόταν Μερού… όπως Μερού ονομαζόταν στα αιγυπτιακά η πυραμίδα…
Ολα μια τεράστια παρεξήγηση λοιπόν; Ολα όσα νομίζαμε «προς τη Δύση» ήταν έτσι όταν ακόμη υπήρχε η Ατλαντίδα και έγιναν «προς την Ανατολή» όταν μεταναστεύσαμε στη Δύση; Και όλες οι ναυτικές αναζητήσεις μας – του Πυθέα, των Αργοναυτών, του Οδυσσέα – δεν έβγαζαν νόημα στον χάρτη διότι απλούστατα είχαν γίνει στα παράλια του Ινδικού Ωκεανού ή της Θάλασσας της Κίνας; Και όλοι οι «δικοί μας» κοσμογονικοί μύθοι, του κάθε λαού, δεν είναι παρά η διαφορετική εκδοχή της ίδιας πονεμένης προϊστορίας της ανθρωπότητας;
Οι θεοί μας ήταν οι προ και οι μετά την καταστροφή βασιλιάδες, και ημίθεοι οι πολεμιστές που μας βοήθησαν να επιβιώσουμε μετά τον κατακλυσμό, ή οι ιερείς και οι σοφοί που μεταλαμπάδευσαν κάποια από τη χαμένη γνώση; Πιθανόν… ή και απίθανο… αλλά πάντως πανανθρώπινο.
H όλη θεωρία δεν είναι ακριβώς «στον αέρα». Πρώτα στοιχεία επαλήθευσής της υπάρχουν ήδη. Το 2001 ανακαλύφθηκε στην παραλία του Khambhat της ΒΔ Ινδίας η πιο αρχαία ως σήμερα πόλη, ηλικίας 9.500 ετών, σκεπασμένη από νερό βάθους 35 μέτρων. Επίσης, μυστηριώδη «κυκλώπεια τείχη» της ίδιας ηλικίας έχουν βρεθεί στη Θάλασσα της Κίνας την τελευταία εικοσαετία, άλλα στο νοτιότερο άκρο της Ιαπωνίας, άλλα στη νήσο Οκινάουα και άλλα στην Ταϊβάν, σε βάθος ως 25 μέτρα.
Αν πάντως αποδειχθεί τελικά σωστή αυτή η θεωρία, τότε – για σκεφθείτε το – ο Πλάτων όχι μόνο δεν «έκανε πλάκα» γράφοντας μυθιστορίες, αλλά βρήκε τον τρόπο να μας πει το φοβερό μυστικό της κοινής μας καταγωγής. Κάτι που στα απολίτιστα χρόνια της φυλετικής διαμάχης δεν θα γινόταν ανεκτό, σε χρόνια ανεπτυγμένου πολιτισμού θα μπορούσε να αποκρυπτογραφηθεί. Ή, πάλι, σε χρόνια όπου οι κλιματικές συνθήκες θα προειδοποιούσαν για αντίστοιχο Κατακλυσμό, Αρμαγεδδώνα ή ό,τι άλλο της Αποκαλύψεως. Δηλαδή στα χρόνια μας. Αχ, Πλάτων, Πλάτων… Προμηθέα!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου